کد مطلب:59731 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:254
آن بزرگوار قبلاً از چنین حادثه ای آگاه بود و به مردم خبر می داد، (چنانكه در این باره روایاتی ذكر می شود). به دستور خود آن حضرت ، كار غسل و كفن نمودن آن حضرت را دو پسرش حسن و حسین (علیهماالسلام) انجام دادند، سپس جنازه آن حضرت را به سوی سرزمین «غری» یعنی نجف كوفه بردند و در آنجا به خاك سپردند و طبق وصیت آن حضرت ، قبرش را پنهان نمودند) زیرا آن حضرت می دانست كه بعد از او، بنی امیّه روی كار می آیند و بر اثر دشمنی و كینه توزی و خباثتی كه دارند به هرگونه كار زشت (حتی نبش قبر و توهین به جنازه) دست می زنند، از این رو قبر آن حضرت در دوران زمامداری بنی امیّه ، همچنان مخفی بود تا اینكه امام صادق (علیه السلام) پس از روی كار آمدن بنی عباس ، آن را نشان داد[2] وقتی كه از مدینه به سوی «حیره» (سه منزلی كوفه) برای دیدار منصور دوانیقی ، رهسپار بود، قبر علی (علیه السلام) را زیارت كرد، به این ترتیب ، شیعیان ، قبر آن حضرت را شناختند و دریافتند كه آنجا محل زیارت اوست (درود بی كران خداوند بر او و بر دودمان پاكش باد) او هنگام شهادت 63 سال داشت.
حضرت علی (علیه السلام) قبل از سپیده دم شب جمعه 21 ماه رمضان سال چهلم هجرت ، دار دنیا را وداع كرد، و بر اثر ضربتی كه بر فرقش زدند به شهادت رسید، این ضربت را «ابن ملجم مرادی» لعنت خدا بر او باد در مسجد كوفه بر آن حضرت وارد ساخت ، امام علی (علیه السلام) سحر شب نوزدهم ماه رمضان سال چهلم هجرت ، از خانه به سوی مسجد روانه شد، ابن ملجم از آغاز آن شب در كمین آن حضرت بود، آن حضرت (طبق معمول) به مسجد آمد و مثل همیشه خفتگان را برای نماز بیدار می كرد، ابن ملجم در میان خفتگان بیدار بود وی خود را به خواب زده و كارش را پنهان نموده بود كه ناگهان برخاست و به علی (علیه السلام) حمله كرد و شمشیر زهرآگین خود را بر فرق مقدّس علی (علیه السلام) وارد نمود. علی (علیه السلام) پس از این حادثه ، بستری شد تا اینكه در ثلث آخر شب بیست و یكم ، مظلومانه به لقای حق پیوست و شهد شهادت نوشید [ولی طبق مدارك متعدد، آن حضرت در محراب عبادت ، هنگام نماز، ضربت خورد].[1] .